"Vertel me de pincode van je kaart, mijn moeder is in de winkel en ze wil een telefoon kopen." Mijn man maakte me om 7 uur 's ochtends wakker, maar hij en zijn moeder konden zich de verrassing die ik voor ze in petto had, niet voorstellen.
Die dag was mijn enige vrije dag. Ik kon eindelijk slapen. Ik had net mijn ogen dichtgedaan toen de slaapkamerdeur openzwaaide. Mijn man rukte ruw de deken van me af, boog zich voorover en zei op een toon alsof ik zijn persoonlijke dienstmeisje was:
"Vertel me snel de pincode van je kaart. Mam is in de winkel en wil een nieuwe telefoon kopen."
Ik lag daar, nauwelijks begrijpend wat er gebeurde. Hij wist dondersgoed dat ik gisteren mijn salaris had ontvangen en nog geen cent had uitgegeven. Ik draaide me naar hem om en zei kalm:
“Laat haar het maar met haar eigen geld kopen.”
En toen ontplofte hij. Hij begon tegen me te schreeuwen dat ik hebberig was, dat ik zijn moeder niet respecteerde, dat "mama het beste verdiende". Hij schold me uit, bedreigde me en eiste van me. En op dat moment besefte ik: genoeg. Er zou geen geduld meer zijn, geen respect meer, geen pogingen meer om iets te redden. Ik had een plan – heel stil, heel simpel en heel pijnlijk voor hen.
Ik gaf hem mijn pincode. Maar toen deed ik iets waar ik absoluut geen spijt van heb 😱😨
Hij vertrok meteen, tevreden, zonder me zelfs maar te bedanken. Ik sloot mijn ogen en wachtte op het bericht van de bank. Zodra ik de afschrijving zag – bijna mijn hele salaris was opgegaan aan de nieuwe telefoon van zijn moeder – stond ik op, pakte mijn telefoon en belde de politie.
"Mijn kaart is gestolen," zei ik kalm. "Het geld is zonder mijn toestemming afgeschreven. Ja, ik ken het adres van de dader. Ja, ik ben bereid een verklaring te geven."
Een paar uur later werd mijn schoonmoeder thuis aangehouden. Ze had de telefoon die ik voor haar had gekocht in haar handen. Ze werd meegenomen naar het politiebureau, waar ze klaaglijk probeerde uit te leggen dat "haar zoon toestemming had gegeven". Maar de kaart stond op mijn naam. De betaling was zonder mijn toestemming gedaan. Juridisch gezien is het pure diefstal. Ze riskeert een boete of strafrechtelijke vervolging.
En mijn man… Mijn man kwam woedend thuis rennen en schreeuwde dat ik het leven van zijn moeder had verwoest.
Ik pakte stilletjes zijn spullen, gooide zijn koffer naar buiten en zei:
"Je leeft al drie jaar van mij. Genoeg. Ga zelf je moeder onderhouden."
En ik deed de deur voor zijn neus dicht.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
