Die avond viel er een stortbui met bakken uit de lucht. De kronkelende wegen van Maple Hollow waren zo nat dat ze leken op rivieren van modderglas.
Daniel Harper trok zijn jas strakker om zich heen terwijl hij zijn zevenjarige zoon Leo naar hun kleine huurhuis aan de rand van de stad leidde. Het leven had hem geen gemakkelijke opgave gegeven.
Sinds het verlies van zijn vrouw twee jaar eerder had Daniel een inkomen bijeen gesprokkeld met twee parttime baantjes en alles gedaan wat hij kon om Leo een stabiel leven te bezorgen. Maar die avond wachtte hem iets onvoorziens – iets dat stilletjes de loop van zijn leven zou veranderen.
Net toen hij hun deur op slot deed, zag Daniel twee figuren bij de poort. Twee tienermeisjes van een jaar of zestien stonden onder een flikkerende lantaarnpaal, doorweekt en trillend. Ze waren eeneiig, duidelijk een tweeling.
“Pardon, meneer,” zei een van hen met trillende stem.
"We... we zijn verdwaald. De bus heeft ons ver van onze bestemming afgezet, en er doet niemand open. Kunnen we even ergens warm verblijven?"
Daniel zweeg even. Hij had niet veel – nauwelijks genoeg dekens, nauwelijks genoeg warmte. Maar de angst in hun ogen kende hij maar al te goed. Uiteindelijk deed hij een stap opzij.
"Kom binnen," zei hij zachtjes. "Je kunt je binnen drogen."
De meisjes stelden zich voor als Emma en Lily.
Hun manieren waren zachtaardig en beleefd – veel verfijnder dan Daniel had verwacht. Bij kommen simpele instantsoep spraken ze nauwelijks over hun familie. Ze noemden alleen dat hun vader "op reis" was. Daniel drong niet aan op details. Hij gaf gewoon zijn hartelijkheid.
Later, nadat Leo in slaap was gevallen, zag Daniel Emma bij het raam staan en zwijgend haar wangen afvegen.
"Alles goed?" vroeg hij zachtjes.
Ze knikte, hoewel haar uitdrukking een heel ander verhaal vertelde.
"Dank u," fluisterde ze. "Niemand anders deed de deur voor ons open."
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
