Het begon met een telefoontje op een rustige ochtend – zo eentje waarop zonlicht de keukentafel verwarmt en je jezelf laat geloven dat het leven eindelijk opengaat. Vijftien jaar lang draaide mijn wereld om mijn bloemenwinkel, Bloom & Blossom: uitstapjes naar de markt voor zonsopgang, late avonden met het voorbereiden van bruiloften, vakanties waarin ik bezig was met het maken van arrangementen voor feestjes waar ik nooit naartoe ging. De winkel verkopen was moeilijk, maar het voelde als de juiste stap. Ik wilde een leven dat niet alleen om werk draaide. Misschien zou ik reizen. Misschien terug naar school gaan. Misschien gewoon eens een keer ademhalen.
Het geld van de verkoop was niet levensveranderend, maar het was wel het meeste dat ik ooit in één keer had gehad. Genoeg om me keuzes te geven. Genoeg om te dromen. Ik zat aan mijn keukentafel, met de koffie naast me koud, toen mijn zus Lisa belde. Haar stem had een spanning die ik meteen herkende.
"Ivy... mag ik even langskomen? Alsjeblieft."
Twintig minuten later stond ze in mijn keuken, met een mok in haar hand waar ze nooit uit had gedronken. Haar haar was ongewassen, haar nagels afgebeten, haar knie wiebelde onophoudelijk. Er was geen warming-up, geen geklets.
"We verliezen het huis."
Ze vertelde alles in korte, wankele zinnen. Ricks bouwbedrijf ging failliet. De schulden stapelden zich op. De hypotheekverstrekker kwam op de rand van de afgrond. Ze hadden zijn ouders al geprobeerd – nog steeds niet genoeg. Ze hadden geen andere keus.
"Hoeveel?" vroeg ik. Dat was altijd mijn rol in het gezin geweest: degene die alles repareerde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
