"Hij raakte in paniek. Hij is altijd al een gevoelige jongen geweest, dat weet je. En toen hij me zo overstuur zag, toen hij dacht dat ik tot zoiets in staat was..." Ze snikte en hield haar mond dicht. "Hij smeekte me om dat niet te doen." Ik verzekerde hem dat de enige manier om me in leven te houden was als hij het uitmaakte. Voorgoed weg.
Ik voelde me misselijk en kreeg een bittere smaak in mijn keel.
Zeventien jaar geleden vond ik hem gewoon een lafaard. Onverantwoordelijk. Een volwassen man. Ik had nooit gedacht dat er achter zijn verlating zulke brute manipulatie schuilging.
"En toen?", hield ik vol, terwijl ik me vastklampte aan het laatste restje kracht dat ik nog had.
"Toen..." zei hij met gebroken stem, "viel hij in een vreselijke depressie. Hij stopte met school, liet zijn vrienden in de steek. Ik probeerde te herstellen wat hij had verwoest, maar het was te laat. Hij wilde me niet zien. Hij sprak nauwelijks. En een jaar later..." Hij slikte en probeerde zijn snikken te onderdrukken. "Een jaar later... stierf hij. Een motorongeluk. Hij was alleen."
Mijn adem stokte in mijn keel. Een dikke stilte omhulde ons.
Hij was dood. De vader van mijn kind. De jongen die me huilend op een parkbankje achterliet en zei dat hij het niet meer aankon. Dezelfde die nooit terugkwam, geen telefoontje, geen bericht. Hij... was al zestien jaar weg.
Zijn moeder bedekte haar gezicht met haar handen.
Ik heb elke dag van mijn leven met dit schuldgevoel geleefd. En toen ik eindelijk de moed had verzameld om je te zoeken, wist ik niet waar ik moest beginnen. Ik was je uit het oog verloren. Je verhuisde naar een andere buurt, een andere baan... Ik wist niet of ik wilde dat je me zou vinden of dat ik doodsbang was dat je me zou vinden.
Ik zei niets. Ik kon het niet. Een deel van me brandde van woede. Een ander deel... was gewoon uitgeput.
Maar er veranderde iets. Een deur die meer dan tien jaar gesloten was geweest, zwaaide open.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
