Ze haalde diep adem, alsof ze zich schrap zette voor een bekentenis die te zwaar woog.
"Ik moest hem iets vertellen... iets vreselijks. Ik dwong hem je te verlaten. En toen..." Ze stopte, kon niet verder.
"En dan?", hield ik vol, terwijl ik mijn hart voelde bonzen.
Haar ogen, gezwollen van het huilen, zochten wanhopig naar mij.
"Toen raakte ik hem kwijt. Ik raakte hem ook kwijt."
Een ijzige stilte omhulde ons. En voor het eerst in jaren voelde ik mijn woede op het punt staan te exploderen.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel emoties tegelijk heb gevoeld: woede, verbijstering, een onverwachte steek van mededogen, en bovenal die oude wond waarvan ik dacht dat die onmogelijk nog pijn kon doen. Ze trilde en probeerde haar kalmte te bewaren te midden van het toenemende gemompel van omstanders die ons vanaf de marktkramen gadesloegen. Ik knarste met mijn tanden. Ik wilde geen scène. Ik wilde haar medelijden niet. Ik wilde niets van haar.
“Leg het eens uit,” zei ik uiteindelijk.
Ze haalde diep adem, als iemand die zich voorbereidt om een ondraaglijke herinnering op te graven.
"De dag dat hij je verliet..." begon ze, "was het niet alleen vanwege mijn gedachten over jou. Het was omdat ik hem tot het uiterste dreef. Ik zei hem dat je er nog niet klaar voor was, dat je... dat je misschien misbruik van hem wilde maken. Ik heb veel vreselijke dingen gezegd. Maar dat was nog niet het ergste."
Ik luisterde zonder met mijn ogen te knipperen en probeerde mijn emoties niet te laten overweldigen. Maar elk woord dat ze sprak voelde als een vinger die op een blauwe plek drukte die nooit helemaal genezen was.
"Wat heb je nog meer gedaan?" vroeg ik met een kilheid die ik niet eens herkende.
"Ik heb hem bedreigd," fluisterde ze. "Ik heb hem gezegd dat als hij de verantwoordelijkheid voor jou en de baby op zich zou nemen, ik zelfmoord zou plegen."
Ik verstijfde. Letterlijk verstijfd. Dat had ik niet verwacht. Ik verwachtte afwijzing, minachting, manipulatie. Maar die zin was van een heel ander niveau. Ik wist niet of ik haar moest geloven, of ze overdreef, of ze het onvergeeflijke probeerde te rechtvaardigen. Maar de manier waarop ze het zei... haar gezicht... dat soort schaamte kun je niet veinzen.
Ze vervolgde:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
