Mijn vriend verliet me toen ik zwanger was, omdat zijn moeder me niet mocht. Ik heb mijn zoon 17 jaar alleen opgevoed. Vandaag kwam ik zijn moeder tegen. Ze barstte in tranen uit. "Het spijt me," fluisterde ze met trillende stem, "ik heb al die jaren naar je gezocht." Wie had gedacht dat het kennen van de reden me nog woedender zou maken?
Ik had nooit gedacht dat een simpele omweg op de markt zeventien jaar van een zorgvuldig gereconstrueerd leven op zijn kop kon zetten. Ik haastte me, mijn hoofd vol met agenda's, de bijles van mijn zoon en de rekeningen die ik voor het einde van de maand moest betalen. Toen zag ik haar. Onmiskenbaar, zelfs na al die tijd: hetzelfde keurig gestylde haar, de kille ogen die me altijd van een afstandje beoordeelden. Maar deze keer waren ze niet kil. Ze stonden vol tranen.
Ik verstijfde. De zak groenten glipte bijna uit mijn handen. Zij stopte ook, alsof iemand op een knop had gedrukt die de wereld bevroor. En toen gebeurde er iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen: ze legde een hand op haar borst, liep met wankele stappen naar me toe en voordat ik kon reageren, omhelsde ze me.
Haar stem trilde:
“Vergeef me… Ik heb je al die jaren gezocht.”
Mijn maag keerde zich om. Niet van emotie, maar van woede. Een oude woede, maar nog steeds rauw. Vergeving? Nu? Nadat ik mijn leven had verwoest toen ik de steun het hardst nodig had. Nadat ik haar zoon – mijn toenmalige vriend – ervan had overtuigd dat ik gewoon "een vergissing" was en dat het vaderschap zijn toekomst zou ruïneren. Zij, de vrouw die me als een bedreiging had behandeld, als een indringer. Dezelfde die hem onder druk had gezet tot hij me in de steek liet zonder om te kijken, waardoor ik zwanger, bang en alleen achterbleef op mijn negentiende.
Ik trok me abrupt terug
"Zoek je mij? Waarom?" vroeg ik fluisterend, terwijl ik probeerde de trillingen die door mijn lichaam raasden te beheersen.
Haar tranen stroomden onbedaarlijk. "Je weet niet wat ik gedaan heb... je weet niet wat er daarna gebeurd is. Ik dacht dat ik iets kon repareren, al was het maar een klein beetje..."
Mensen begonnen ons aan te staren. Ik wilde schreeuwen. Ik wilde antwoorden eisen. Ik wilde haar vertellen dat ik niets van haar nodig had, dat ik een fantastische zoon had opgevoed zonder haar geld of haar naam, dat ik eenzaamheid, tijdelijke banen, uitputting en angst had overleefd. Maar de woorden bleven in mijn keel steken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
