"Wees niet alleen met hem. Hij zegt dingen die niet waar zijn."
Ik keek terug naar Roberts borst, naar het patroon van blauwe plekken. Ze waren niet het product van verbeelding. Ze waren er, voor me, stil maar duidelijk.
Ik slikte moeizaam en sloeg de bladzijde voorzichtig om. Mijn handen trilden.
"Als je dit leest...", vertaalde ik onbedoeld in mijn hoofd. "Als je dit leest, komt dat doordat ik iemand anders dan Jason heb weten te overtuigen om me te helpen met verschonen of wassen."
"Mijn zoon wil niet dat iemand me zonder shirt ziet," stond er in de volgende regel. "Hij staat er altijd op het zelf te doen, of te kiezen wie het doet. Als je hier bent, ben je zijn vrouw. Ik smeek je, luister naar me."
Ik moest even stoppen om adem te halen.
Roberts ogen waren weer op me gericht. Ze zagen er niet verloren uit. Ze zagen er moe uit, maar wel aandachtig. Als die van iemand die lang heeft gewacht om gehoord te worden.
Een waarschuwing in trillende inkt
Ik las verder en volgde met mijn vinger de regels, zodat ik geen enkel woord zou overslaan.
"Ik ben niet in de war," vervolgde het notitieboekje. "Ik zie niets. Ik kan denken. Mijn lichaam gehoorzaamt me niet, maar mijn geest is nog steeds van mij. Het auto-ongeluk was geen ongeluk. Jason..."
De zin viel weg. De penlijn gleed naar beneden, alsof zijn hand geen kracht meer had. Een paar regels later, met een nog onstabielere hand, probeerde hij het opnieuw.
Jason is boos op me. Hij denkt dat ik het niet zag, maar ik zag het wel. Ik zag hem het stuur loslaten. Ik zag hem zijn ogen sluiten. Ik zag hoe hij glimlachte voordat de auto van de weg af reed. Hij wilde dat we allebei weg waren. Hij had het geld nodig.
Ik voelde een koude golf over mijn rug gaan, zelfs in die hete kamer.
Jasons versie van de crash flitste door mijn hoofd. Een plotselinge storm buiten Colorado Springs. Stilstaand water op de snelweg. De auto slipte, draaide, de vangrail kwam te snel dichterbij. Zijn vader overleefde, maar met een gebroken ruggengraat. Jason vertelde het verhaal altijd met een stille droefheid, alsof het een last was die hij zijn hele leven met zich mee zou dragen.
Nu had ik een ander verhaal in handen. Dezelfde scène, andere intentie.
Ik stond zonder het te beseffen op en begon langzaam heen en weer te lopen tussen het bed en het raam, het notitieboekje nog open. Mijn gedachten botsten met elkaar.
Wat als dit gewoon wrok was, verdraaiingen van een man die gekwetst was door zijn eigen zoon? Wat als zijn herinneringen verdraaid waren? Ik had zulke verhalen al gezien in films en op internetfora. Ik wilde geen voorbarige conclusies trekken, maar ik kon de littekens op zijn lichaam ook niet negeren.
Ik dwong mezelf om terug naar bed te gaan.
"Robert," fluisterde ik, terwijl ik dichterbij leunde. "Heb jij dit geschreven?"
Hij knipperde twee keer met zijn ogen, langzaam en doelbewust. De verpleegster had me ooit verteld dat ze een simpele code gebruikten voor vragen: twee keer knipperen voor 'ja', één keer voor 'nee'. Ik had dat systeem nooit echt gebruikt. Jason zei altijd: "Hij houdt zich er niet aan. Hij reageert niet."
Nu voelden de twee heldere knipperingen alsof een hand mijn arm vastpakte.
“Doet Jason je pijn?” De woorden smaakten bitter in mijn mond.
Opnieuw twee keer knipperen. Langzaam. Stevig.
Mijn borstkas kromp ineen. Ik ging voorzichtig op de rand van het bed zitten en pakte zijn koude, bijna bewegingloze hand.
"Het spijt me zo," mompelde ik. "Ik had iets moeten zien."
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
