De littekens die niet wilden verdwijnen
Zijn borst en ribben zaten onder de littekens.
Niet zomaar een of twee, niet de gelige tint van een oude blauwe plek. Er zaten grote donkere plekken langs zijn ribben, kringen die er bijna uitzagen als vingerafdrukken die te hard in de kwetsbare huid waren gedrukt. Sommige waren diepblauw, andere bijna zwart. Daaronder wezen vage gele vlekken op oudere blauwe plekken die net aan het vervagen waren. Nieuwe plekken lagen over oudere heen.
Een seconde lang kon ik niet ademen.
Dit kwam niet doordat ik uit bed was geglipt. Dit kwam niet doordat ik "ergens tegenaan liep". Een man die nauwelijks kon bewegen, deed dit zichzelf niet aan.
"Wie..." De vraag kwam fluisterend uit mijn mond. "Wie heeft je dit aangedaan?"
Ik wist dat hij geen antwoord kon geven, maar ik vroeg het toch, alsof ik het onder woorden kon brengen en zo beter zou kunnen geloven wat ik zag.
Toen deed hij iets wat hij volgens Jason niet meer kon.
Zijn rechterhand trilde. Eerst was het maar een kleine beweging, als een spasme. Toen probeerden de vingers zich met enorme moeite op te tillen, maar kwamen nauwelijks van de matras af. Het lukte hem niet om zijn hand op te tillen, maar de intentie was er wel. Zijn ogen werden groot, vol van een urgentie die dwars door me heen ging.
Hij verplaatste zijn blik naar het nachtkastje. Het was geen grote beweging, maar wel een indringende beweging: van mij naar de tafel, van de tafel terug naar mij, steeds weer opnieuw.
Ik volgde zijn blik. Op het nachtkastje stonden dezelfde dingen als altijd: een glas water met een rietje, pillendoosjes, een lampje. En iets wat me nooit echt was opgevallen: een klein blauw notitieboekje, met een beetje omgebogen randje, alsof iemand het al vaak met trillende handen had aangeraakt.
Roberts blik ging terug naar mij. Toen naar het notitieboekje. Toen weer naar mij.
"Ik hoor je," mompelde ik, hoewel mijn stem nauwelijks uitkwam.
Het notitieboekje op het nachtkastje
Ik pakte het notitieboekje met vingers die plotseling onhandig aanvoelden. De kaft was eenvoudig, blauw plastic. Binnenin stonden de eerste pagina's vol met trillende lijntjes, weinig meer dan krabbels, alsof iemand had geprobeerd te schrijven en het niet helemaal goed kon.
Ik bladerde verder, op zoek naar iets leesbaars. Na een paar pagina's werd het handschrift iets vaster. Nog steeds onregelmatig, maar nu duidelijk woorden. Ik dwong mezelf om door te lezen.
De eerste volledige zin bezorgde mij een knoop in mijn maag.
"Als je dit leest, betekent het dat Jason niet in de kamer is. Vertrouw mijn zoon niet."
Even leek de kamer te kantelen. Ik zag Jason in gedachten, de avond ervoor, zijn koffer dichtdoend, zijn serieuze blik toen hij me zei dat ik niet alleen met zijn vader moest blijven. Zijn aandringende stem speelde zich af in mijn hoofd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
