Ze wees naar de namen. "Ik ken die namen. Er is een vrouw die twee meisjes roept die precies op die op deze stenen lijken. Ze wonen in een klein blauw huisje. Ik zie ze de hele tijd."
Michaels hart bonsde zo hevig dat hij het kon horen.
"Verzin je dit?" vroeg hij met strakke stem.
"Nee, meneer," fluisterde ze, terwijl haar tranen over haar wangen liepen. "Mijn moeder is ziek. Ik wil niets anders dan een beetje hulp voor haar. Ik lieg niet."
Hij liep bijna weg. Bijna. Maar eerlijkheid straalde duidelijk in haar ogen.
"Hoeveel heb je nodig?" vroeg hij zachtjes.
“Twintig dollar,” mompelde ze.
Hij gaf haar er honderd. "Laat me zien waar ze wonen. Als je de waarheid spreekt, geef ik je er nog veel meer."
"Dat zul je wel zien," zei ze.
Het Kleine Blauwe Huis.
Michael volgde haar aanwijzingen en reed door de stad. Met elke kilometer werd zijn ademhaling oppervlakkiger. Uiteindelijk stopten ze voor een versleten blauw huis met afbladderende verf en een tuin vol oud speelgoed.
Er woonde iemand. Onlangs, en vaak.
Michaels benen trilden toen hij naar de deur liep en aanklopte.
Een keer.
Twee keer.
Drie keer.
Er klonk een zacht geschuifel van binnen voordat de deur op een kier ging.
Hannah stond daar.
Zijn ex-vrouw. Bleek, nerveus, maar springlevend.
De lucht verliet zijn longen.
Binnen, in een kleine woonkamer, zaten twee kleine meisjes op een bank. Ze hadden grote ogen en klemden zich aan elkaar vast, onzeker en bang.
Ava en Lily.
Echt. Heden. Terugkijkend naar hem.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
