Een vader ontdekt dat zijn eenjarige zoontje steeds naar de muur staart en is verrast als hij drie woorden hoort
Hij was verbaasd, maar vond dat kinderen zich soms vreemd gedroegen en dacht er verder niet veel over na. Hij verliet de kamer en ging verder met zijn klusjes.
De volgende dag herhaalde het tafereel zich. 's Middags, toen hij thuiskwam van zijn werk, zag hij Diego in dezelfde houding, roerloos, zonder te reageren op zijn roep. Hij stelde zichzelf gerust en dacht: "Elk kind ontwikkelt zich anders, het is waarschijnlijk niets."
Maar op de derde dag leek het gedrag niet langer toevallig.
Elke paar uur ging Diego naar de hoek, drukte zijn gezicht tegen de muur en bleef enkele seconden tot langer dan een minuut roerloos staan. Daarna liep hij weg alsof er niets gebeurd was.
De stilte van de jongen begon hem zorgen te baren. Hij was niet koppig of ondeugend; hij leek verzonken in een onzichtbare wereld.
Juan probeerde hem te roepen, geluidjes te maken of zijn speelgoed dichterbij te brengen, maar Diego reageerde niet. Zijn bezorgdheid om zijn welzijn nam toe. Sinds Claudia's dood leefde Juan in een staat tussen waken en slapen, en probeerde hij niet in te storten. Hij besloot hem beter te observeren.
Op een avond, toen Diego weer met zijn gezicht naar de muur stond, kwam Juan voorzichtig naar hem toe en ging naast hem zitten. In het schemerige licht hoorde hij de jongen drie woorden fluisteren:
“Mama is hier.”
De stem was zacht en trillend, alsof hij tegen een onzichtbaar iemand sprak. Juan was verbijsterd, zijn hart bonsde. Hij omhelsde hem en vroeg:
"Diego, wat zei je? Wie is hier?"
Maar Diego staarde zijn vader alleen maar met lege ogen aan en ging daarna weer verder met spelen alsof er niets gebeurd was.
Die drie woorden bleven Juan achtervolgen. Hij geloofde niet in het bovennatuurlijke, maar Claudia's dood deed hem afvragen of er iets ongewoons aan de hand was.
Hij keek de kamer rond; de hoek vertoonde niets vreemds, alleen een oude, versleten muur. Hij herinnerde zich Diego's woorden en voelde een rilling over zijn rug lopen.
Om zeker te zijn, bracht hij Diego naar kinderarts dr. Ana Morales, 45, in een nabijgelegen kliniek. Na het onderzoek concludeerde de arts dat Diego gezond was en geen ziekteverschijnselen vertoonde.
"Misschien reageert de jongen op een verandering," zei ze. "Ik raad je aan om een kinderpsycholoog te raadplegen voor een diepgaandere evaluatie."
Juan knikte, maar hij had het moeilijk.
In het psychologisch centrum werkte specialist Mariana Torres (38) met Diego. Ze vroeg hem vriendelijk:
"Diego, vind je het leuk om in de hoek te zitten? Wat zie je daar?"
Diego bleef stil en tekende een plaatje: een wazige vrouw naast een kind.
"Het is mama," zei Diego zachtjes.
Juan, die buiten zat, voelde een diepe pijn. De psycholoog legde uit:
Kinderen tonen soms nostalgie door ongewoon gedrag. Diego fantaseert misschien wel over zijn moeder, omdat hij geen duidelijke herinneringen aan haar heeft.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
