"Jim..." mompelde Diego, terwijl hij naast hem knielde. "Mijn liefste, wat zeg je?"
"Het is mijn moeder niet!" riep Jim, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. "Mam zei dat zij het niet was vanbinnen! Mam zei dat ze het nog steeds koud had, bang was en geen adem kon halen!"
De stilte werd elektrisch.
Een van de tantes zuchtte. Sommigen sloegen nerveus hun armen over elkaar. De priester stopte midden in het ritueel.
"Hij begrijpt het niet," mompelde een neef. "Hij is nog maar een kind... hij is in de war."
Maar Diego was bleek. Hij hield de trillende schouders van zijn zoon vast.
“Jim, wanneer heeft je moeder je dat verteld?”
Jim wees naar haar kamer:
Gisteravond. Ze zat op de rand van mijn bed, pakte mijn hand en zei dat ik het je moest vertellen.
Toen ging alles heel snel.
Ze openden de kist opnieuw. Ze riepen de lijkschouwer terug. Die onderzocht het lichaam zorgvuldig.
In minder dan 48 uur werd de schokkende waarheid onthuld:
De vrouw in de kist was niet Mariana.
De ketting: een veelvoorkomend ontwerp dat door honderden mensen wordt gedragen.
De kleren: vorige week geleend van een collega.
De vingerafdrukken: beschadigd door water, maar ze komen niet overeen.
DNA-testen bevestigden: er was geen match.
De vrouw die ze in naam van Mariana hadden begraven, was een vreemde.
Toen het nieuws bekend werd, startte de politie een zoektocht.
Op de vijfde dag vonden ze haar: Mariana. Levend. Zwak. Trillend. Maar ademend.
Ze zat vast in een verlaten hut, een kilometer stroomafwaarts van de plek waar ze het neplichaam hadden gevonden. Verward, gewond, verlaten... maar levend.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
