De oudste – hoewel slechts enkele minuten – spreidde haar magere lichaam als een schild uit en hield een gescheurd stuk zeil boven haar zusjes.
Een van de jongsten huilde zachtjes, zo zacht dat Grant het geluid zelfs door het gesloten autoraam heen als een klap voelde.
Hij voelde geen medelijden,
maar herkenning.
Hij was ooit dat kind geweest: alleen, over het hoofd gezien, in de hoop dat iemand hem zou kiezen.
Hij kon zijn blik niet afwenden.
"Stop de auto," beval hij.
Dana draaide zich om. "Meneer Aldridge—"
"Stop. De. Auto."
Mark gehoorzaamde.
Een uitnodiging die hun lot veranderde
De regen sloeg hem bijna omver toen hij naar buiten stapte, zwaar leunend op zijn wandelstok. Zijn lichaam verzette zich met elke ademhaling, maar hij zette door.
Het oudste meisje stond voor haar zussen, met haar kin omhoog in een trillende, uitdagende houding.
"We hebben niets wat je kunt meenemen," zei ze.
Grants hart brak door de stalen klank in haar stem.
"Ik ben hier niet om te helpen," antwoordde hij zachtjes. "Ik wil graag hulp aanbieden."
Al snel zou hij ontdekken dat ze Ava , June , Lila en Beth heetten : achtjarige zusjes die te vroeg hadden geleerd hoe ze zonder bescherming konden overleven.
"Je hoeft vanavond niet sterk te zijn," zei Grant.
Hij wist niet zeker of hij het tegen hen of tegen zichzelf had.
Ava aarzelde, verscheurd tussen angst en de instinctieve drang om haar zussen te beschermen. Maar toen June wankelde van de kou en Beths lippen blauw werden, brak haar vastberadenheid.
Ze knikte kort.
Binnen enkele ogenblikken wikkelden Dana en Mark de meisjes in warme dekens en begeleidden hen de auto in.
Voor het eerst in wie weet hoe lang voelden de meisjes warmte.
Een nacht die ze nooit zouden vergeten
Het landhuis van Grant, normaal gesproken koud en hol, kwam tot leven zodra ze aankwamen.
De huishoudster, mevrouw Porter, keek verbaasd toen de vier kleine gasten binnenkwamen, ingepakt in dekens.
"Dit zijn Ava, June, Lila en Beth," kondigde Grant aan. "Ze zijn mijn gasten. Maak warme baden en een warm diner klaar. Iets troostends."
“Ja, meneer,” zei mevrouw Porter, die zich al haastte.
Die avond zag de lange eettafel – gebouwd voor twintig personen, maar zelden gebruikt – meer leven dan in jaren.
Vier zussen in oversized pyjama's verslonden spaghetti, gebraden kip en chocolade-ijs, hun ogen stralend van verbazing en opluchting.
Grant raakte zijn eigen bord nauwelijks aan.
Hij keek er alleen maar naar en voelde iets in zijn vermoeide borstkas roeren – iets waar hij geen ruimte meer voor had, dacht hij.
Een reden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
