Een man aan het einde van zijn weg
Grant Aldridge, een 61-jarige vastgoedmagnaat uit Seattle, had de laatste maanden van zijn leven doorgebracht met de voorbereiding op iets waarvan hij nooit had gedacht dat hij het zou meemaken: de tijd begon te dringen.
Een specialist in Chicago bevestigde wat zijn ademloze nachten hem al vertelden: zijn longen begaven het sneller dan medicijnen konden helpen.
Zijn wereld was veranderd in een stille routine van zuurstoftanks, gefluisterde instructies en een landhuis dat te stil was om levend te voelen.
Die avond sloeg de regen als koude naalden tegen de stad. Grant stond erop een van zijn nachtelijke ritten te maken – iets wat hij niet voor de lol deed, maar om, op een afstandelijke manier, te voelen dat het leven hem niet door de vingers glipte.
Zijn verpleegster, Dana Reed, zat voorin naast de chauffeur, Mark.
"Meneer, de luchtvochtigheid is te hoog," waarschuwde Dana.
Grant glimlachte slechts flauwtjes. "Op dit punt, Dana, kan het weer me niet meer deren dan de tijd al heeft gedaan."
Hij keek naar de gloeiende skyline – waar hij torens had gebouwd – nu niets meer dan een waas door het doorweekte glas. Hij had geen kinderen, geen partner, niemand die op hem wachtte. Zijn enige levende familielid was een neef die meer om erfenis gaf dan om familie.
En toen gebeurde er iets buiten het raam waardoor hij rechtop ging zitten.
Vier kleine figuren onder een luifel van een winkelpui
Vlakbij een luxe boetiek, onder de smalle luifel, zaten vier kleine figuurtjes dicht op elkaar.
Vier meisjes, allemaal bibberend, tot op het bot doorweekt.
Vier blonde haardos geplakt aan bleke gezichten.
Vier identieke paren grote, angstige ogen.
Vierlingen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
